وقتی عبادت فردی بروز و ظهور اجتماعی دارد.

در طول ماه رمضان بنده سعادت داشتم که 4 بار نماز جماعت به امامت ؛امام خامنه ای بخوانیم.

در این 4 بار هر بار به بنده یک چیزی اثبات شد.یک بار اول ماه مبارک؛دو بار وسط ماه مبارک و آخرین بار هم امروز بود.

بعد از حادثه ی ترور بنده بیت بودم.

یک شخصی بین نماز ظهر و عصر بلند شد و شروع کرد صحبت کردن با صدای بلند؛البته بنده طبقه ی بالا بودم و صف اول کسانی که بالا بودم و صف اول فقط تونستم ببینم و متوجه شدن؛و زیرا صدا خیلی واضح نبود.

آقا هم مشغول خواندن نافله و تعقیبات بودن مثل همیشه پشت ستون دوم حسینه ؛بچه های حفاظت و امنیت حسینه به صورت بسیار آرام و نرم شخص را به سمت بیرون هدایت کردن.

زمانی که آقا اومدن برای خواندن نماز عصرشون سر سجاده گفتن که بعد از نماز اون آقارو بیارید پیش بنده.

تو این مدت تمام این رفتارو برای خودم آنالیز میکردم رفتار اون مامور که خیلی آرام و نرم و بدون هیچ تنش و برخورد بدی شخص رو هدایت کردن.

اینکه آقا اون جمله رو هنوز قامت نبستن و بر زبانشون جاری شد.

تو دلم گفتم تمام دلخوشیم و تمام هستیم و اینکه راحت دارم قدم برمیدارم تو این شهر و کشور همش صدقه سری شماست آقای عزیزم رفتار آقا منش و متانت و آرامششون و مهربانیشون جلوی چشمم هستش و مدام توی ذهنم برای خودم مرورش میکنم.

آیه قرآن میگه رحماهم بینهم...

بینهم توی این آیه یعنی هر کسی با هر منش و رفتاری که شامل رحماهم میشه...

تو صبور باش؛تو آرام باش؛تو خوب باش حتی اگر دیگران خوب نبودن...

تو این 4 باری که رفتم حسینه خیلی چیزا یاد گرفتم.

قابل توجه کسانی که با یک شعار ناپسند می خواهند همه را قلع و قمع کنند.

کسانی که عظمت راهپیمایی روز قدس را به دست فراموشی سپردن و یک حاشیه را آنقدر بزرگ کردند که باز هم باعث عمق دادن به دو دستگی و متشنج کردن جامعه شدن.

اما آن اشخاصی هم که شعار دادن صحیح نبود رفتارشان اما جناب روحانی باید بداند که مشکلات زیاد است و کم کاری ها بسیار باید ایشون دست بجنبونن.

مردم واقعا از لحاظ مالی با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم میکنن.

جناب روحانی بیا و بی خیال تمام حاشیه ها باشید.

در زمان آقای احمدی نژاد خیلی ها خیلی چیزها به ایشون گفتن و حتی در کنار تمامی رفتارهای به دور از انتظار ولی اصلا دست از کار و تلاش بر نداشت.

جناب روحانی شمایی که از خطبه ی 92 حرف میزنید فقط آن خطبه به کمیت نیست بلکه بیش از کمیت در هر مسئله ای کیفیت هم مهم است.

رفتارهای رهبری را که میبینم با خودم می گویم که چقدر دور هستم از اخلاق و حتی از ادب؛

زمانی که انسان عیادت فردی اش بروز و ظهور اجتماعی ندارد آن عبادت مانع تکامل ایمان و یقین فرد می شود.

گاهی شخصی نماز شب هم می خواند.

نماز اول وقت و قرآن هم می خواند اعمال عبادی_فردی دارد اما اخلاق ندارد.ادب ندارد.مهربان و نرم خو و با گذشت نیست. لبخند و زیان لین ندارد.انفاق نمی کند.این ها به مرور زمان شخص را مشغول خودش می کند و از اجماع دور می شود.

این می شود که یک شخص مذهبی بصیرت ندارد مدام در مسجد عبور و مرور دارد اما بصیرت و حکمت ندارد.

می توان گفت 90 درصد دین ما اخلاق است و ارتباط با اجتماع شاید 10 درصد عبادت فردی است.

این دو در کنار هم شخص را به کمال می رساند هر کدام لازم و ملزوم هم هستند.

خودسازی و عبادتی که بروز و ظهور اجتماعی ندارد شخص را بی بصیرت بار می آورد همانند مردم کوفه و خوارج...

جناب روحانی آرامش خود را باید حفظ کنند و صبور باشن.شرط هر پست و مقامی خودسازی است و البته خودسازی بخصوص در ابعاد اخلاق؛امام خمینی فعالیت اجتماعی داشت از نوجوانی تا زمان رحلتشان ؛اما ایشان تا یک سنی این فعالیت های اجتماعی را طوری پیش نبرد که مانع خودسازی او شود.

امام خودسازی ها کرد.که شهید دیالمه میگفتند که این فریاد های امام خمینی انعکاس ناله های شبانه ی امام است.

آقای روحانی اگر شما هم روی خود خودسازی میکردید در آن زمانی که طلبه بودید امروز نیازی نبود که حفاظت اطلاعات را بسیج کنید و به دنبال برخی انسان های نادان بگردید.

امروز باید روی صبر صبر صبر و صبر کار کنیم.

امروز باید روی آستانه ی تحمل کار کنیم.

صف طولانی حسینه ؛حتی آن صف هم می توانست صبر انسان را امتحان کند.

مهربانی و گذشت را می توانستیم محک بزنیم.می توانستی با خودت و وجدانت طی کنی؛ که مثلا اگر این کار را بکنی خیلی حرف است.

می توانستی زمانی که همه باید بدو بدو کنن تا چهره ی امامشان را ببینند تو بنشینی و آرام ذکر و تسبیحات حضرت زهرا را بخوانی...

یاد نمازهای آیت الله بهجت افتادم برای اولین بار زمانی که پشت سر آیت الله بهجت نماز خواندم ،از نماز خواندن ایشان بسیار منقلب شدم بخصوص در قنوت و سجود و رکوع این شخص که هیچ وقت فراموش نمیکنم زمانی که ایشان قنوت میگرفت اشک از چشمانم جاری میشد این اشک از ترس بود نمی دانم ترس از چه و از که ولی بسیار حالم را منقلب می کرد هیچ وقت بدو بدو نمیکردم تا آیت الله بهجت را ببینم نمیدانم چرا چون شنیده بودم که ایشان بسیار بزرگ هستند .میترسیدم از دیدن ایشان یکی از دوستانم به بنده توصیه کردن که ذکر یا ستارالعیوب را بسیار بخوانید.نمیدانم ولی از آن زمان فلسفه ی نماز را نه در کتاب ها و مقالات و بیانات بلکه در قنوت و سجود و رکوع و سلام  آیت الله بهجت ،برایم مشهود شد.

4 بار حسینه رفتم اما هر 4بارش پر از خیر و برکت و درس و عبرت بود.ان شاءالله که خداوند به امامان و عزیز دلمان طول عمر باعزت و سلامتی روز افزون عطا کند و ان شاءالله که خداوند از لحظه لحظه ی عمر ما کم کند و به ثانیه ثانیه عمر نائب برحق امام زمانمان بیافزاید.ان شاءالله.صلوات